Delirium

Na het immense succes van haar vorige voorstelling ONE SONG creëert Miet Warlop met Delirium een ode aan de verbeelding, een golf van verwondering en plezier.

“Lange golven rollen schuin het strand op, welven fors gespierde ruggen, heffen trillende kammen, die omvallen als ze op hun groenst zijn. In die krachtige, al wit gestriemde kanteling wordt een ronde luchtholte omsloten die de heldere massa vervolgens verplettert alsof er iets geheims wordt gecreëerd en weer vernietigd.”
— Uwe Johnson, Anniversaries: From a Year in  the Life of Gesine Cresspahl, trans. Damion Searls (New York: New York Review Books, 2018), 3.

Wie het werk van Miet beschrijft, komt uit op geheimen die nauwelijks met woorden kunnen worden gevat. Verwondering en plezier sleuren je mee in een golf. Het lijkt alsof die ronde luchtholte de contouren aanneemt van Warlops schedel waar binnen de verbeelding een hele groep rond haar besmet, de verbeelding collectief wordt en zo onze verbeelding raakt. Maar hoe interpreteer je de grilligheid van die verbeelding op een podium? Wat is de diepere betekenis van een golf die zich opricht en vervolgens te pletter slaat?