Frames

in situ

In zijn essay Parergon schotelt de Franse filosoof Jacques Derrida zijn lezer een vraag voor: “Stel dat een inbreker alleen de lijsten van de kunstwerken in je huis zou stelen, en niet de kunstwerken zelf. Hoe zou jij dan voortaan tegen kunst aankijken?”

In zijn nieuwe creatie Frames (2025) draait Alexander Vantournhout dit gedachte-experiment om: wat als de inbreker het schilderij steelt maar de lijst laat hangen? Wat betekent en doet dat frame dan nog? Wat is het belang en potentieel van een beeldkader? Is het een ‘parergon’ – een secundair, bijkomstig element – of net een structureel element van het kunstwerk?

Frames onderzoekt het element van het theater dat meestal als vanzelfsprekend wordt beschouwd, het element dat theater überhaupt mogelijk maakt: het kader of frame dat de blik van de toeschouwer stuurt. De voorstelling bouwt voort op onderzoek dat eerder ook werd gevoerd in Foreshadow (2023), waarin de achterwand van het theater dichter bij het publiek werd gebracht, en Through the Grapevine (2020), waarin het prosceniumtheater
overhoop wordt gehaald met een trapeziumvormige, trompe-l’oeil dansvloer.

Net als SCREWS (2019) nodigt deze nieuwe productie het publiek uit buiten de muren van het theater voor een reis langs drie tot vier paviljoenen of tableaus, in dit geval van het ene frame naar het volgende. Deze bewuste ‘frames’ zijn strategisch geplaatst in de openbare ruimte,
variërend van een cirkelvormige tot een frontale en bifrontale publieksopstelling.

Het werk van Alexander Vantournhout is altijd al door en door cross-disciplinair en houdt het midden tussen dans, circus en theater. Frames is een uitbreiding en een expliciete toenadering tot de wereld van de beeldende kunsten, waaraan de kijkkaders ontleend worden. Bovendien speelt de scenografie van de kaders en de omgeving een cruciale rol en wordt het werk als dusdanig bijna architectonisch van aard.